«Սառը պատերազմից» ի վեր, ինչպես նաև ԽՍՀՄ փլուզումից հետո հավաքական Արևմուտքի ոչ ֆորմալ անգլոսաքսոնական առաջնորդները՝ ԱՄՆ-ը և Մեծ Բրիտանիան, ջանքեր էին գործադրում Մերձավոր Արևելքի, Կենտրոնական Ասիայի և հետխորհրդային տարածաշրջանի երկրներում լոյալ ռեժիմներ ձևավորելու և դրանք սեփական աշխարհաքաղաքական ու աշխարհատնտեսական շահերին ծառայեցնելու նպատակով։ Այս գործընթացը չէր կարող տեղի ունենալ առանց որոշակի գաղափարական ուղեկցության։ Ի սկզբանե տարածաշրջանի երկրներին և ժողովուրդներին «ցանկալի» աշխարհաքաղաքական ընտրության համար որպես «փոխհատուցում» առաջարկվում էր արևմտյան ժողովրդավարության մոդելը և զարգացման ճանապարհը։ Սակայն ԱՄՆ գաղափարական ձախողումը Մերձավոր Արևելքում և Աֆղանստանում Արևմուտքին ստիպեց վերանայել այս հարցում իր երկարաժամկետ ռազմավարությունը։ Հետաքրքիր «զուգադիպությամբ» Մերձավոր Արևելքում ԱՄՆ քաղաքականության վերափոխումը զուգորդվեց Թուրքիայում քաղաքական համակարգի ձևափոխման հետ։ Տարածաշրջանի ժողովուրդների՝ առաջին հերթին քաղաքական էլիտաների համար «թուրքական ավտորիտարիզմը»՝ պարուրված կրոնական (սուննի) և էթնիկ (թյուրքական) գաղափարախոսական թելերով, շատ ավելի ընկալելի, օրինակելի են։ Փաստացիորեն, Արևմուտքը՝ ի դեմս թուրքական նոր ավտորիտար մոդելի՝ տարածաշրջանի երկրներին առաջարկում է ընտրություն կատարել «էթնիկ-կրոնական ավտորիտարիզմի» և Չինաստանի ու ՌԴ կողմից խրախուսվող «աշխարհիկ ավտորիտարիզմի» միջև։